ماه نو به نیمه که می­‌رسد، «دیدن ِ ماه» را حکایتی دیگر است. حکایت محفلِ شاعران بی­دل، وصف ِ جمع ِ جمعیتی است که از دست ِ ساقی، ساغر می­‌گیرند و توشه راه می‌­کنند ... خوشا ساغر از دست ساقی گرفتن...

آنچه در پی می‌آید وصفی است کوتاه از شب پانزدهم ...

بی­‌تاب­‌تر از جان پریشان در تب

چشم­‌ها بی­‌قرار دیدارند و کوبه­‌ی قلب به سینه­‌ی انتظار می­‌کوبد؛ قامت عزیزش که بر سنگفرش­‌های حیات سایه می­‌اندازد، جمعیت ارباب وفا را نه می­‌گسلد که سویش گسیل می­‌کند.

جمعیت به احترام بلندای وجودش می‌­ایستند و هوای عطشناک، سیراب می­‌شود از این زلالی ناب...

 نور می­‌پاشد در حیاط ... یاران وفا دور تا دور عزیزش را می­‌گیرند...

ماه ِ محفل در میان جمع مِهر و نور می‌پاشد. یکی را می­‌بوسد، تن سالخورده دیگری را به آغوش می­‌کشد و آن دیگری کتاب‌ها را بهانه می­‌کند برای گرفتن دست ِ علم­دار ِ یار ... امان از گرمی دست­‌ها که گرمای جان می­‌شود و روح را تازه می‌­کند ...

به چشم­‌ها که دقت کنی همه گرم ِ نگاه‌­اند و حتی اگر هیچ هم برای عرضه نداشته باشند اما دل­ پر پر می­‌زند که بنشیند روبه‌روی عزیزش و به عافیت برسد اما ...

اما زمان به وقت دنیا کوتاه است... صدای اذان جمعیت را می­‌کشاند پشت سر آقا به نماز...

آقا بر سجاده سفید می‌­ایستد و جمعیت صف در صف اقتدا می­‌کنند... الله اکبر...

نماز به سلام و صلوات که تمام می­‌شود، عطر چای و ریحان­ روزه­‌داران را بی‌­تاب ِ نشستن بر سفره افطاری ساده آقا می­‌کند... بسم الله

فکر کن؛ روزه­‌ات را با طعام ِ ناب ِ عزیزی افطار کنی و از برکت رزقش تمام وجودت عافیت شود و برای تمام سال­‌ات أسس علی التقوا ...

***

همه هستند و منتظر...

جمعیت قامت عزیزش را که بر در می­‌بیند، به سلام و صلوات بر می­‌خیزند... و إن یکاد بخوانید و در فراز کنید ...

قزوه رخصت می­‌گیرد برای شعرخوانی. شعری از مرحوم حسین منزوی در وصف امام حسن مجتبی علیه السلام می­‌خواند.

رسم معرفت را اما آقا خوب به جا می‌­آورد. قزوه که یاد می­‌کند از محرومین و مرحومین، آقا حواسشان جمع ِ جای خالی یاران قدیم است؛ و مرحوم بهجتی را که فرزندش در جلسه حضور دارد، به نام یاد می‌کند...

نوبت می­رسد به حمید سبزواری؛ کمی کسالت دارد. نه به سن است و نه به رنجوری جسم، دل باید جوان باشد. شعرش را با موضوع توافق هسته­‌ای می­خواند. آقا با لطافتی مزاح‌گونه می­گویند: شعر جوانانه‌­ای بود. معلوم است که در 90 سالگی هم می­توان شعر جوانانه­‌ای گفت.

به رسم همه ساله نوبت می­رسد به شاعران پارسی­‌گوی ِ غیرپارسی.

محمداکرام، استاد دانشگاه لاهوت است که شعرش را می‌خواند:

رندان بلانوش که سرمست الستند
از هر دو جهان رَسته، به میخانه نشستند ...

آقا به دکتر حدادعادل برای همکاری و بهره‌گیری از این شاعر توصیه می‌کنند.

«دهر مندرات» شاعر غیرپارسی دیگری است از هند که در وصف سالار شهیدان علیه السلام دو بیت کوتاه می خواند.

مندرات در ادامه شعری نیز از پدر مرحومش که شیفته و مرید حضرت امیرعلیه السلام بود، می‌خواند. مندرات می‌گوید تمام دارایی پدرش بعد از فوت، 29 روپیه بود و از خود کتابهایی با عناوین «هماره علی»، «هماره حسن»، «هماره حسین» و «هماره رسول» برجای گذاشته است.

شعرخوانی مندرات که تمام می‌شود آقا به بداهه شعری مرتبط می‌خوانند:

ای بسا هندو و ترک همزبان

ای بسا دو ترک چون بیگانگان

پس زبان محرمی خود دیگرست

همدلی از همزبانی بهترست ...

از سرزمین تاجیک‌ها، شاه میرزا شعری عارفه می‌خواند. می‌رسد به این بیت که:

خوشا گم شدن در معاد نگاهت
اگر صبح محشر نباشد نباشد...

آقا مزاح‌کنان می‌گویند: چاره‌ای نیست البته که معاد است..

بعد ادامه می‌دهند: لفظ خوب ... معنا خوب ...

سرشان سلامت آقایمان را؛ سرحال بودند امشب و ملاحت شوخ‌طبعی‌شان، فرح‌بخش ...

«علی حکمت» شروع که می‌کند به خواند شعرش «گنه کرد در بلخ آهنگری ...» آقا با لبخند همیشه‌گی‌شان و با تعجب طنزآمیز ِ ظریفی می‌گویند: به تازگی؟!... لبخند می‌نشیند بر لبان حضار. آقا از مثنوی حکمت تعریف می‌کنند و تاکید می‌کنند که شعرشان هجو ندارد.

«امجد قیمی» شعری به زبان کردی می‌خواند. آقا ترجمه شعر را طلب می‌کنند و بعد ادامه می‌دهند: کردستان استان فرهنگی است، خدا شاعران آنجا را حفظ نماید.

بعد، از مرحوم گلشن کردستانی و مرحوم ستوده یاد می‌کنند.

«نیکو ائیلان» که غزلش را با این ابیات می‌خواند:

گفتند از شراب تو میخانه‌ها به هم

خُم‌ها به وقت خوردن پیمانه‌ها به هم

تو آن حقیقتی که تو را مژده می‌دهند

اسطوره‌های خفته در افسانه‌ها به هم

هر خانه‌ای مناره الله‌اکبر است

این‌گونه می‌رسند همه خانه‌ها به هم

آقا می‌فرمایند: این غزل شما بنده را وادار می‌کند تا بروم کتاب را از اول تا آخر بخوانم.

شاعر قزوینی شعرش را می‌رساند به این مصرع: «میثم دم از شعر زد و بالای دار رفت...»  آقا با زبان تحسین می‌گویند: مبالغه قشنگی است.

محمدصادق آتشی شعر را در وصف وحدت اسلامی می‌خواند:

مسجد یکی، مناره یکی و اذان یکی است
قبله یکی، کتاب یکی، آرمان یکی است...

آقا با عبارت «الفاظ با طراوت و جوان» شعر را تحسین می‌کنند و بر نیاز به شعرگویی‌هایی از این دست موضوعات تاکید می‌کنند.

***

نوبت به بانوان شاعر می‌رسد.

یکی یکی شعر می خوانند؛ فاطمه بیرامی، اسماء سوری، معصومه فراهانی.

خانم فراهانی غزل عاشقانه‌اش را که می‌خواند:

قصه به سر نمی‌رسد و طِی نمی‌شود
هِی خواستم که دل بکنم، هِی نمی‌شود...

آقا به مزاح حرفی می‌زنند که با خنده حاضرین همراه می‌شود.

شعر پروانه نجاتی به تحسین ِ «مادرانه و حکیمانه» آقا مزین می‌شود...

***

زمان به وقت دنیا کوتاه است و شب قدر ِ شعر و شاعری تا شب پانزدهم سالی دیگر، سلام است و درود است و تحیت ...

منتشر شده در خبرگزاری مهر (+)