از سال 92 که ایده راه‌اندازی شبکه کتاب در سر داشتم تا آبان 1401 که به لطف برادر خوبم علی رمضانی و دغدغه‌ای که داشتند، تلویزیون اینترنتی کتاب را ذیل خانه کتاب و ادبیات ایران راه اندازی کردیم، معتقد بودم و هستم و خواهم بود که با اسم کتاب هر نوع محتوایی برای «هدایت فرهنگی» جامعه به فرموده رهبری عزیز و «ذائقه‌سازی فرهنگی» به تعبیر فعالان فرهنگی، می توان برنامه سازی کرد و در معرض دید مخاطبین قرار داد. 
اما خب بسیاری نگاه نازلی به کتاب و برنامه سازی در این حوزه دارند و یا اهلی کار با شبکه های بزرگ و جاافتاده و برندشده تلویزیونی و غیرتلویزیونی هستند و با نگاهِ «بذاریم ببینیم شبکه کتاب چی میشه» از آمدن و گوشه کار را گرفتن و دغدغه‌هایشان را برنامه‌سازی کردن، سرباز می‌زند!
این، روضه امروزِ کارفرهنگی و رسانه‌ای کردن در جبهه فرهنگی انقلاب است! جبهه‌ای که کار متشتت و جزیره‌ای کردن را بر یکی شدن و هم‌بستگی ترجیح می‌دهد.
با این کلام حضرت امیر علیه‌السلام باید خون گریست که:
«شگفتا، شگفتا! به خدا سوگند قلب را مى‌میراند و غم و اندوه را به روح انسان سرازیر مى‌کند که آنها در مسیر باطل خود، چنین متّحدند و شما، در طریق حقّتان، اینگونه پراکنده و متفرّق! روى شما زشت باد! و همواره غم و اندوه قرین‌تان باشد!»
طالب بودید مصاحبه من با روزنامه شهروند را بخوانید.
چندی پیش مصاحبه ای داشتم با نشریه کتاب شیرازه در خصوص آسیب شناسی ترویج فرهنگ کتابخوانی در حوزه کودک و نوجوان.
