وقتی که اشراف - به قول خودشان - و اعیان و متمکنین و یال و کوپالدارها متصدی امور یک کشور شدند، قهراً اینها مردم را به حساب نمیآورند. این یک امر قهری است و در مقابل یک قدرتمند بزرگتر، از خودشان خاضعاند و در مقابل ضعفا و ملت خودشان، جابر و ستمگر.
وقتی بنا شد که متصدی امور کشوری، قشر اشراف، مرفهها و صاحب اموال باشد، این یکی از مصیبت های بزرگ الهی است که در یک ملت هست.
صحیفه امام؛ ج16؛ ص442